صیون حاسید در سال 1963 متوجه شد که دیگر نمی تواند در ایران اقامت کند. او برای خبرنگار اورشلیم پست چنین تعریف می کند.
من با عده ای دیگر از دوستان ایرانی یهودیم با اتوبوس برای تجارت به کناره دریای مازندران مسافرت کردیم. متاسفانه برای برگشتن، اتوبوس خود را از دست دادیم و با توجه به شروع سال نو یهودی عجله داشتیم که به موقع بگردیم. تاکسی هم پیدا نمی شد مجبور شدیم یک سواری برای برگشتن به تهران کرایه کنیم. متاسفانه راننده مشروب الکلی بسیار نوشیده بود و مست مست بود و هم چنین گواهینامه رانندگی نیز نداشت و به همین دلیل سبب سقوط اتومبیل شد البته خوشبختانه هیچ کداممان صدمه جدی نخوردیم. در دادگاهی که به همین منظور برای رسیدگی به ماجرا برگزار شد، راننده بی گناه شناخته شد و ما چون در اتومبیل آهنگهای یهودی سر داده و خوانده بودیم گناهکار و محکوم چرا که به تشخیص قاضی ما حواس راننده را پرت کرده بودیم.
این جا بود که من به خود گفتم " من دیگر نمی توانم در ایران بمانم" به پدرم گفتم که من می خواهم به اسراییل مهاجرت کنم و شما وهمه خانواده با من بیایید. او پاسخ داد که تو آزادی که بروی ولی من این جا می مانم و در برابر پرسش من که چرا؟ او گفت اورشلیم شهر مقدس است و گمان نمی کنم که آنها به ما اجازه اقامت در این شهر را بدهند. به پدر گفتم اجازه بده امتحان کنیم و برویم در اورشلیم زندگی کنیم اگر نشد در بدترین حالت به ایران بر می گردیم. پس از چندی همه خانواده حاسید در اورشلیم اقامت کردند و بزودی به یکی از بزرگترین پیمانکاران ساختمانی در پایتخت تبدیل شدند.
در دفتر اورشلیم او عکس کنیسای تیفعرت صیون و سارا قرار داده شده که او ان را در اورشلیم ساخته است که احساسات عمیق او را به شهر دیوید نشان می دهد. هم چنین در دفتر کار او عکسی از کاخ چهل ستون است که در قرن هفدهم در دوران شاه عباس ساخته شده است ( بنایی با 20 ستون که با توجه به انعکاسی که در هر ستون در آب دارد آن را چهل ستون می خوانند) و درکنار آن عکسی از پاسارگاد مقبره کوروش بزرگ قرار دارد پادشاهی که با تمام شدن اسارت در بابل به یهودیان اجازه داد به میهن خود بازگردند و معبد خود را از نو بنا کنند. حاسید به من اظهار کرد هیچ می دانی که روح الله خمینی می خواست پاسارگاد ( ایرانشهر: این جا آقای حاسید اشتباه می کند چرا که شیخ خلخالی بدنبال انهدام تخت جمشید بود که اهالی مرودشت به او این اجازه را ندادند و البته شاید اگر موفق می شد پاسارگاد را نیز از این هدف اهریمنانه بی نصیب نمی گذاشت) را با بولدوزر ویران کند که مردم در برابر این بولدوزرها دراز کشیدند و این اجازه را به او ندادند. حاسید ادامه می دهد که منشور کوروش نخستین اعلامیه جهانی کوروش بزرگ است که نمونه آن نیز در مقر سازمان ملل نصب شده است. این نمونه توسط شاهدخت اشرف پهلوی خواهر محمدرضاشاه به این سازمان هدیه شده است و البته اصل این منشور در موزه در انگستان است.
زمانی که به حاسید در مورد کوششهای جمهوری اسلامی برای این که روابط خود را با یهودیان عادی سازد و بهتر کند و از نمونه هایی مانند ثبت آرامگاه استر و مردخای به عنوان میراث جهانی در سال 2008 در یونسکو و تبریک محمد جواد ظریف برای تعطیلات یهودی می گویم او آشکارا اظهار ناامیدی می کند و می گوید این ها همه یک نمایش است. حکومت با تمیز کردن گورستانهای یهودی و مرمت کنیساها برای خود خبرهای در سطح جهان دست و پا می کند. در ادامه حاسید می گوید ایرانیان غیر یهودی حتی پیش از انقلاب نیز علاقه ای به یهودیان نداشتند و ما را نجس می نامیدند(توضیح ایرانشهر: فقهای شیعه یهودیان و دیگر اقلیت ها را کافر محسوب می کردند نه مردم ایران) و اگر در روز بارانی سوار اتوبوس می شدیم بدلیل آن که ما را نجس می دانستند در کنار ما نمی نشستند چرا که بر این باور بودند که آب این ناپاکی را منتقل می کند.
او می گوید که آرزویش این است که بنایی در اورشلیم بسازد که نیازهای فرهنگی ایرانیان یهودی را از نظر برگزاری سمینارها و سخنرانی ها برطرف کند. او ادامه می دهد با آن که ایرانیان یهودی در اسراییل خیلی موفق بوده اند ولی از هویت خود به عنوان یک جامعه ایرانی دست شسته اند و پذیرفته اند که اسراییلی هستند در حالی که بقیه جوامع در کشور اسراییل که مهاجر نشین و مهاجر پذیر است این چنین رفتار نکرده اند.
من آرزو دارم که ایرانیان یهودی بتوانند به نمایندگی کنست( مجلس) برسند تا بتوانند مواضع ایرانیان را در کنست مطرح کنند به همین دلیل است که من می خواهم در آینده از سوی حزب لیکود برای نمایندگی مجلس کاندید شوم.
و در پایان او اظهار می کند که 15 سال است که هیچ رهبر سیاسی در اسراییل علاقمند به مسائل و موضوع های مورد توجه ایرانیان یهودی علاقمند نبوده است. من هم چنان آرزو می کنم که یک نشانی و یک خانه برای ایرانیان یهودی در اورشلیم بسازم.
In 1963, Zion Hasid realized he could no longer stay in Iran.
“Some friends and I, all Jews, went to a different town to do some trading,” he explains in his Jerusalem office. “It was the time of the Jewish New Year so we took the bus to the seaside, sang a few songs, and wanted to return to where we were staying. Unfortunately we missed the last bus back and there were no taxis. We hired someone who had a car to drive us and he crashed the car. Thank God, no one was killed.”
“During the trial a few things became apparent; the driver was drunk and he did not have a valid driving license,” Hasid says. “Yet the judge found him not guilty and blamed us for the accident. Why? Because our Jewish songs confused the driver and he lost control of the car.
“It was there and then I said to myself,” Hasid explains, “I can no longer remain in Iran. I went to my father and told him I wanted to go to Israel and asked if he would come with me. He said: ‘You are free to go, but I will stay here.’ When I asked him why, he explained that Jerusalem is a holy city and he was unsure that they would let us live there,” Hasid says. “So I told my father, let us try and live in Jerusalem. In the worst possible case we can always go back to Iran!”
The entire Hasid family settled in Jerusalem and became one of the largest contractors in the capital.
In his Jerusalem office, there are photographs of the Tiferet Zion V'Sara Synagogue Hasid which he built in Jerusalem, a visible proof of the strong emotional connection he feels toward the City of David. There is also a picture of the Chehel Sotoun Palace built by the 17th-century Shah Abbas II in Isfahan. The name of the palace, which is a UNESCO World Heritage site, means “40 columns,” as there are 20 columns supporting it and their reflection in the pool below doubles the number to 40. Next to that is a photo of Pasargadae, the burial place of mighty Cyrus, who allowed the Jews to return to Zion and rebuild the Temple, ending the Babylonian captivity.
“Do you know [founder of the Islamic Republic of Iran] Ruhollah Khomeini wanted to raze that site to the ground?” Hasid says, and adds it was regular people who lay down in front of bulldozers. “The Cyrus Cylinder is the oldest declaration of human rights in the world, it is in the United Nations, why do you wish to dishonor his grave?” (The UN has a copy presented to it by Princess Ashraf Pahlavi in 1971, the original is in the British Museum.)
When I mention efforts by the Islamic Republic of Iran to keep good relations with Jews, such as the 2008 decision to include the Tomb of Esther and Mordecai in Hamadan in the official list of government-protected Iranian cultural sites, and Iranian Foreign Minister Mohammad Javad Zarif wishing Jewish people happy holidays, Hasid is visibly dismayed.
“This is all for show,” he says sadly. “The government helps the Jewish community clean cemeteries or rebuild a synagogue and that makes the news all over the world.”
As he describes it, “Iranians had little affection for Jews even before the Islamic revolution, they would call us najis [ritually unclean] and if we would sit on the bus on a rainy day, no Iranian would sit next to us because water transmits the impurity.”
As Israel is a society of immigrants, I ask Hasid how he views the future of Iranian Jewish culture in Israel.
“We keep taarof [manners]” he says. “As that is a very big part of our culture, I wish to build a cultural center for Iranian Jews in Jerusalem that would serve us for conferences and lectures
“I regret to say that while many Iranian Jews did very well in Israel, we as a community gave up on our identity as Iranians and very much accepted that we are Israelis now,” Hasid continues. “Not all Jewish communities in Israel have done so.
I want there to be MKs in the Knesset who will promote Iranian issues,” Hasid says. “Which is why I hope to run on behalf of the Likud Party in the future.”
“For 15 years there hasn’t been a leader interested in Iranian Jewish issues in Israel,” Hasid says. “I hope to provide our community with a home, and an address, in Jerusalem.”