فرانسین پروس در مقاله خود می نویسد:
پس از گذشت 2 ماه از قتل مهسا امینی، اعتراضات مردمی در سراسر ایران علیرغم واکنش وحشیانه رژیم جمهوری اسلامی به شدت بالا گرفته است. طی این مدت، بیش از 400 نفر کشته و تعداد نامعلومی از روزنامه نگاران، دانشجویان و دیگر معترضین زندانی و یا ناپدید شده اند. صدها نفر نیز با گلوله‌های پلاستیکی و فلزی(ساچمه ای) مجروح شده و یا بینایی خود را از دست داده اند. ورزشکاران محبوب و معترض ایرانی از جمله ووریا غفوری ستاره فوتبال و الناز رکابی قهرمان کوهنوردی به دلیل اعتراض بازداشت شدند.
سپاه پاسداران جمهوری اسلامی کودکان و نوجوانان را مورد هدف قرار داده است، بطوری که طی 2 ماه اخیر حداقل 58 کودک و نوجوان کشته شده اند که پنج نفر از آنها طی هفته اخیر جان خود را از دست دادند. به نظر می رسد رژیم جمهوری اسلامی معتقد است که ترور فرزندان خود را مؤثرترین راه برای نگه داشتن مخالفان و معترضین در خانه می داند.
پوشش خبری خیزش سراسری مردم ایران در رسانه های آمریکایی کم و بیش بطور پراکنده صورت گرفته است. به عنوان مثال، مقاله ای در 24 نوامبر در نیویورک تایمز با عنوان "ایالات متحده وارد دوره جدیدی از رویارویی مستقیم با ایران شد" مشخص می کند که این رویارویی ها بیشتر از اعتراضات فعلی به برنامه هسته ای ایران مربوط می شود، و سیاستمداران آمریکایی عمدتاً در این میان سکوت اختیار کرده اند.
جو بایدن در سخنرانی 21 سپتامبر خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، با "مردان و زنان شجاع ایرانی که در حال حاضر برای تامین حقوق اولیه خود تظاهرات می کنند" اعلام همبستگی کرد که این ابراز همدردی جوبایدن در مقابل سخنرانی طولانی او درباره اوکراین ، گرسنگی جهان و "شرایط اقلیمی و آب و هوا" بسیار ناچیز بود. در واقع آنقدر از سخنرانی او به اوکراین اختصاص داده شده بود که می توان گفت اگر بخش کوچکی از حمایت اقتصادی، نظامی و سیاسی که به اوکراین تخصیص داده است را به مردم ایران که برای کسب «حقوق اولیه‌شان» می‌جنگند، اختصاص می داد، ماجرا بسیار متفاوت رقم می خورد.
البته بعید است این اتفاق بیفتد. روایت ایران بسیار ساده‌تر از اوکراین است: کشوری با مردمی شجاع که تهاجم خارجی را دفع می‌کند و مورد تهاجم یک قدرت خارجی قرار نمی‌گیرد، هرچند حمله نظامی رژیم به استان‌های کرد نشین یک تهاجم خصمانه است. شاید عجیب به نظر برسد که از تلاش برای سرنگونی رژیمی که دهه‌هاست «شیطان سازی می‌کند»، فاصله بگیریم، اما گویا ایالات متحده در حال حاضر از تشکیل یک ایران جدید نامطمئن است و ترجیح می دهد با جمهوری اسلامی بازی امن تری را بکند.
یکی دیگر از جنبه های بی میلی و سکوت ایالات متحده شاید «ناامیدی از مذاکره بر سر توافق هسته ای» با جمهوری اسلامی ایران باشد. گفته می شود که باراک اوباما از اعتراضات مردمی در ایران در سال 2009 حمایت نکرد، تصمیمی که بعدها خود آن را اشتباه خواند، برای اینکه مبادا این اعتراضات را به سازمان سیا نسبت دهند، خودداری کرد. همانطور که بسیاری از ما می دانیم، درسال 1953، سازمان سیا نقشه‌ای برای سرنگونی نخست‌وزیر ایران محمد مصدق - که صنعت نفت ایران را ملی کرده بود - طراحی کرد و شاه ایران را جایگزین او کرد. در حالی که می توان پیامدهای آن و استقرار حکومت جمهوری اسلامی را تا به امروز مشاهده کرد.
با مشاهده کلیپ های ویدیویی زنان شجاع ایرانی که دراعتراض به اینکه یک عمر به آنها گفته شده است چگونه لباس بپوشند ، روسری های خود را سوزانده و موهای خود را کوتاه می کنند و فریاد می زنند: "زن، زندگی، آزادی"، می توان اینگونه نتیجه گرفت که راهبری این اعتراضات را زنان شجاع ایرانی در دست گرفته اند. در حالی که بسیاری در آمریکا بطور پنهان و یا آشکارا معتقدند در حال حاضر حقوق زنان زیرمجموعه ناچیزی از حقوق بشر است.
در واقع خیزش سراسری مردم ایران، هر انسانی فارغ از جنسیت بویژه حامیان حقوق بشر در سراسر جهان را باید نگران کند؟ زیرا حجاب تنها یک نماد و عامل این اعتراضات و انقلاب مردم ایران است.
حتی زبانی که ما برای توصیف اعتراضات مردم ایران استفاده می کنیم گویاست. اگر زنان رهبری این خیزش را در دست نگرفته بودند، شاید کمتر تمایل داشتیم که وضعیت کنونی را قیام یا خیزش مردمی ، و یا «انقلاب بنامیم». مردم ایران بهتر از ما می‌دانند برای کمک چه کاری می‌توان انجام داد، اما کمترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که از آنچه در حال رخ دادن است آگاه باشیم و آن را حمایت کنیم.
ترجمه: گروه خبری خبرگزاری ایرانشهر