نازگل انصاری نیا، زاده 1979 از تهران، تجربه روزمره و معاصر ایرانی را مورد ارزیابی قرار می دهد. آثار او غالباً به طور مستقیم ملهم از تغییرات ودگردیسی های زندگی شهری و نیز چشم اندازی در حال تغییر زادگاهش، تهران است. او با استفاده ازتصویر، مدل های سه بعدی، پیکره و نقاشی به ارائه مفاهیمی چون نیستی و تولدی دوباره پرداخته و اثرات روان شناختی تغییرات از شناخته ها تا ناشناخته ها را که در زندگی امروز ایرانی ها مانند پروژه های بازسازی در تهران، به امری ثابت تبدیل شده است ، مورد بررسی قرار می دهد. این هنرمند در سال 2009 ،  جایزه ابریج کاپیتال را دریافت نموده است.

آویش خبره زاده، متولد 1969 تهران از واشنگتن، آثار او از جنبه روان شناختی دربرگیرنده مسائلی چون مهاجرت است. مفاهیمی از قبیل دربدری، تعلیق، بی سرانجامی و غربت در آثار قابل توجه و تأثرانگیز او به چشم می خورد. وی با تسلط بر ابزارهای سنتی، نقاشی، انیمیشن و فیلم توانسته است از روش های نامتعارفی چون استفاده از روغن زیتون و صمغ در آثار خود نیز بهره برد. این هنرمند با تحقیق و آزمایش توانسته است نقاشی های روایی متأثر از تحصیلاتش در غرب و ریشه و میراث او در شرق و تناقضات بین این دو را به تصویر بکشد. ظرافت و خودجوشی در آثار بصری و ترسیمی او به چشم می خورد و او در این آثار، خود را از توقعات رها می سازد؛ گویی که در ناشناخته ها غرق می شود. او آثار خود را در مکان هایی چون مدرسه طراحی موزه هنر در رود آیلند، موزه هنرهای قرن 21 در شهر رم و موزه هنرهای معاصر و کلاسیک در ایالت تاسمانی استرالیا در معرض نمایش قرار داده است. وی همچنین در نمایشگاه دوسالانه استانبول و جشنواره فیلم کن شرکت کرده و در نمایشگاه دوسالانه ونیز در سال 2003  به عنوان برترین هنرمند جوان ایرانی مفتخر به دریافت جایزه شیر طلایی شد.

ی.ز. کامی، زاده سال 1956 تهران از نیویورک، موضوعات هنری او عمدتاً مذهب، ادبیات و فلسفه است و در آثار خود به دنبال جستجویی هنری-تاریخی است تا بتواند از این راه به عرفان و معنا در قالب های مادی دست یابد. این هنرمند به سبب خلق نقاشی بر روی بوم های بزرگ، شهرت جهانی دارد. عناصر موجود در آثار وی به دلیل القای نوعی حس درون پویی  در بین مخاطبین باعث ایجاد یک رابطه عاطفی بین آن ها با موضوعات شده اند که این موضوعات شامل دوست، خانواده و بیگانه می شود.

 او در طول مدت فعالیت هنری خود تلاش کرده است تا حقایقی درباره انسانیت در سطح جهانی را به مخاطب نشان دهد. او در آثار خود به وسیله کلاژها، پیکره ها، نقاشی های انتزاعی و عکس های تاریخی از مکان های اسلامی، از مخاطبان خود دعوت می کند تا فراتر از دانش مشترک موضوعات فرهنگی، آموزه های مذهبی و مناطق جغرافیایی بیاندیشند. این هنرمند به طور گسترده در نمایشگاه ها حضور داشته و آثار وی در موزه هایی نظیر موزه هنر متروپولیتن نیویورک، موزه سلیمان رابرت گوگنهایم نیویورک و بنیاد هنر معاصر پاراسول لندن به معرض نمایش قرار داده شده است.

محمد حسین عماد، زاده 1957 اراک از تهران، یکی از پیکرتراشان مطرح ایرانی است که دستی چیره در خلق آثار انتزاعی و تجسمی دارد. آثار وی چه در قالب و محتوا به طور چشمگیری تأمل برانگیز است. سطوح غیر پالایش شده و قالب های غیر قابل وصف توسط مخاطبان از طریق آزمایش جزئیات و احتیاطی که هنرمند در کار خود به کار می برد. او بر مفاهیم متناقض و در عین حال مکمل خلاً و تراکم تأکید دارد. همچنین آثار خلق شده چند بعدی وی از معانی فلسفه وجودی و رابطه انسان با فضا را نیز دربر می گیرد. علاوه بر کار خود او، او نسلی از پیکره تراشان ایرانی را تربیت کرده است. او جوایز بسیاری از جمله دیپلم افتخار چهارمین دوسالانه پیکره تراشی معاصر تهران را دریافت کرده است. همچنین وی به عنوان هنرمند سال در همان رویداد انتخاب شده است. او مأموریت یافته است تا هنر عمومی را در فضاهای موجود در سراسر ایران مانند پارک گفتمان و دانشگاه شهید بهشتی را برپا کند.

مقداد لرپور ، زاده 1362 شیراز از تهران، یکی از چهره های آینده دار در صحنه هنری تهران است. آثار او معماگونه و در مقاطعی رازآلود است. او با استفاده از آکریلیک و رنگ تیره، زندگی بی جان، منظره و نگاره ای را به تصویر می کشد. او با الهام از ادبیات، تاریخ شفاهی، اسطوره ها و سفرهای شخصی، هر مجموعه از کار خود را به صورت جدی با تحقیق و آزمایش فنی پیگیری می کند. موضوعات رؤیاگونه و غیرواقعی به نوعی حس انزوای شاعرانه و آرامش را القا کرده، تخیل را برانگیخته و حس فرار از واقعیات را منتقل می سازد. مجموعه آثار او با عنوان « دریابار» الهام گرفته از کلمه باستانی فارسی است به معنای شهری واقع در ساحل دریا که اشاره به دریای بزرگ و باران سنگین دارد. آب در عرفان فارسی کلمه ای گوهربار و مقدس است. او در آثار خود، نحوه ایجاد تغییرات در دریاچه ها و پهنه های آبی در سرتاسر ایران توسط انسان و طبیعت را به تصویر می کشد.

پرستو فروهر، زاده 1341 تهران از آلمان، آثار پرستو فروهر در بین هنرمندان امروز بیشتر جنبه انتقادی سیاسی دارد. وی فرزند دو فعال سیاسی در ایران بود که در سال 1377 در خانه خود به طرز فجیعی به قتل رسیدند. در آثار وی رنجی دیده می شود که او در طول بیست سال طعم آن را می چشد. 

نمایشگاه او به شدت حال و هوای عاطفی داشته و دربرگیرنده متون، قالب ها و نشانه های تکراری است که از راه آن ها به یک پالایش درونی و روحی (کاتارسیس) می رسد. به عنوان مثال او در پروژه نمایشگاهی خود سرایی به نام سرای نوشتار دارد که در آن متون فارسی در سرتاسر فضای نمایشگاه به چشم می خورد. این متون با اصول خوشنویسی نوشته شده اما حاوی معنایی خاص و محسوسی نمی باشد و تنها هدف از نگارش آن ها القای حس رهایی از بند محدودیت ها است.

هدف او از ایجاد چنین فضاهایی، انعکاس داستان زندگی پر درد و رنج خود است که به عنوان یک مهاجر آن ها را به دوش می کشد. او معتقد است که آثارش نشان دهنده تقارن زیبایی و رنج است. این هنرمند در مؤسسات و دوسالانه ها که در ایران و جهان برگزار شده شرکت کرده است. از جمله این رویدادها می توان به شرکت در نمایشگاه دوسالانه  MANIF D’ART در کانادا، موزه Villa Stuck در آلمان، پنجمین نمایشگاه دوسالانه مسکو و نمایشگاه بین المللی هنرهای معاصر گوتنبرگ در سوئد اشاره کرد. همچنین آثار وی در مراکز مهم هنری چون موزه بریتانیا و گالری هنر کوئینزلند نگهداری می شوند.

طلا مدنی، زاده 1360 در تهران از لس آنجلس، هنر او طناز و هنجارشکن است. در کارهای او شخصیت های کارتونی دیده می شوند که با پاستیل رنگ آمیزی شده اند و سرگرم کارهای عجیب، اروتیک یا ناشایست هستند. او با الهام از مشاهدات خود در ایران، به موضوعاتی از قبیل جنسیت و سرخوردگی های روانی و جنسی می پردازد که در زادگاه خود موضوعی بسیار بغرنج و خلاف هنجارهای جامعه است. او در سن ده سالگی به آمریکا رفت و مدرک خود را از دانشگاه ییل در سال 2006 دریافت کرد. وی در اولین حضور خود در نمایشگاه لومبارد فراید که در سال 2007 برگزار شد، اثرمعروفی را با عنوان مجموعه کیک به نمایش گذاشت. او در این آثار کیک های تولد مجللی را به تصویر می کشد که در اطراف آن ها مردانی مشغول انجام حرکات آکروباتیک بامزه و جلفی می باشند. آثار این هنرمند نیز در نمایشگاه دوسالانه ونیز، مراکش و ویتنی در نیویورک در معرض نمایش قرار گرفته اند.

نیوشا توکلیان، زاده 1360 از تهران، یکی از منحصر به فردترین هنرمندان نسل خود و عکاسی خودآموخته است. او کار خود را به عنوان یک عکاس خبری که در حال شلیک جنگجویان چریکی در کردستان عراق و سوریه بود ، آغاز کرد. او در سن 16 سالگی همکاری خود را با مطبوعات ایران آغاز کرد و پس از آن به روزنامه نیویورک تایمز پیوست. وی در طی دوران فعالیت خود، توانسته است طیف گسترده ای از رویدادهای معاصر از جمله خیزش های دانشجویی سال 1378، جنگ ایران و عراق و انتخابات ریاست جمهوری را پوشش دهد.

آثار او از آن تبدیل به ترکیبی از هنر و عکاسی مستند شد. فعالیت های اجتماعی و انسان دوستانه وی غالباً جوامعی را به تصویر می کشد که در آستانه تغییرند. برخی از کارهای فردی او محور موضوع نمایشگاه های بسیاری در سراسر جهان بوده است. به عنوان مثال، او در سال 2014 در نمایشگاهی در خانه سامرست لندن با عنوان "نسل سوخته" ، تصاویر صمیمی از زندگی خصوصی جوانان طبقه متوسط ​​در تهران - که الهام گرفته از داستان نزدیکان و همسایگانش بود - ارائه کرد. هدف از ارائه این تصاویر مقابله با کلیشه های رسانه های غربی و ارائه تصویری واقعی از زندگی در ایران است.

آثار او به طور گسترده در موسسات بین المللی مانند موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن، موزه هنر شهرستان لس آنجلس، موزه بریتانیا و موزه هنرهای زیبا در بوستون به نمایش درآمده است و به پاس آثار خود جوایزهای زیادی را بدست آورده است و در سال 2017 عکاس دستیار مگنوم شد.

ایمان افسریان، زاده 1353 از تهران، در آثار خود تصویری از اتاق های خالی و فضاهای فراموش شده و متروک و اشیا و اسباب مغفول را ارائه داده و آثار نوستالژیک او به معنای ظرافت وجود انسان است. وی با استفاده از لایه های لعاب قادر به برانگیختن احساسات و دلتنگی است. او دلبستگی شدیدی به مواضع انتخابی خود داشته و همین امر باعث شده تا او فرایند طولانی را در آماده سازی و اجرای آثارش طی نماید. افسریان ، نویسنده و همچنین یک هنرمند برجسته ، از زمان اولین نمایش انفرادی خود در سال 1994 در تهران در نمایشگاه های مختلفی در ایران و جهان شرکت کرده است. آخرین نمایشگاه انفرادی وی که در سپتامبر 2019 در گالری هنر اسکار تهران افتتاح شده است ، شامل هفت نقاشی جدید است که جزییات مربوط به فضای داخلی و خارجی خانه های طولانی رها شده در تهران را نشان می دهد که در آن هنرمند وقت خود را سپری کرده است.

مهرداد افسری، زاده  1356 خوی از تهران، عکاس، مستندساز و فیلمبردار و نیز عضو افتخاری انجمن هنرهای تجسمی ایران است. محوریت آثار او انسان نبوده بلکه عناصر عرفانی و بکر، طبیعت و مناظر با ظرافت زندگی و محدودیت ها به تصویر کشیده می شوند. او با سفر به سراسر ایران، ابعاد شاعرانه مناظر گزیده خود را که از چشم دیگران پوشیده است را به تصویر می کشد. وی با استفاده از عکاسی آنالوگ، مخاطبان خود را برای کشف نور حقیقت، توازن و زیبایی، در سفر همراه خود می سازد. او گذران زندگی و رابطه بین انسان و طبیعت را در آثار خود به تصویر می کشد.آثار این هنرمند در نمایشگاه دوسالانه ونیز، نمایشگاه عکس پاریس، موزه کوئینز در نیویورک و موزه ملی مرکز هنر رینا سوفیا در مادرید به نمایش درآمده اند.