: "... امام خمینی و دکتر علی شریعتی ، دو محبوب دیگر من اند که درین دفتر از آنها یاد کرده ام. امام خمینی را پیش از شریعتی شناختم، .....در بحبوحه انقلاب که امام به پاریس آمد، مرا توفیق بیشتر دیدار وی دست داد. یک بار که در پاریس مرا به ملاقات خصوصی رخصت فرمود، از او در باب آزادی پرسیدم و پاسخ او، همان بود که بعدها شنیدم. «آزادی آری، توطئه نه» و همچنان بر آزادی فکر و بیان تأکید و تصریح کرد."( پیشگفتار ص 28). و البته دو صفحه ای در منقبت خمینی هم چنان قلم فرسایی کرده است.

 

این کتاب، ۱۴ سال پس از انقلاب و پشت سرگذاشتن دهه 60 که خمینی دجال قاتل اعظم که هزاران ایرانی را به کام مرگ فرستاده است، منتشر شده و آقای سروش که قطعاً در آن زمان از قتلهای حکومتی و جنایت‌های خمینی و اعوان و انصارش اطلاع داشته، همچنان در کتاب خود، خمینی را محبوب خود خوانده است.  

آقای سروش سعی برآن دارد که ریاکارانه خود را به عرفان ایرانی بچسباند، عرفانی که عارفانش بایستی عشق ورزی و دفع مرگ و ریا را به حاکمان خود بیاموزند، نه اینکه تیغ جرّارشان را برای آنها تیزتر کنند. 

جالب است که یادآوری کنم همین آقای سروش عقایدش رادر مورد قرآن تغییر داده و وحی را از مقوله رویا دانسته و معتقد است که قرآن روایت رویاهای پیامبر اسلام است و به همین جهت او از ایران فراری شده است. 

او نه تنها حاضر نیست که این تعریف و تمجید را در مورد خمینی تغییر دهد، بلکه چند سال پیش آن هم در خارج از کشور اعلام کرد که خمینی مردمی ترین و باسواد ترین رهبر تاریخ ایران بوده است. 

این چنین است که خامنه ای جانشین خلف خمینی، زمانی که می بیند پس از این همه جنایت هایی که خمینی بر ملّت ایران روا داشته سروش او را محبوب خود می خواند و هیچ پناه بنده ای نیز لب به اعتراض به عبدالکریم سروش نمی گشاید، جز این توقع دارید که جانی تر از خمینی نباشد و یا نشود؟!