درباره نویسنده: « آرامش دوستدار» در سال ۱۳۱۰ خورشیدی در تهران در خانواده‌ای بهایی متولد شد. او در سال ۱۳۳۷ خورشیدی برای تحصیل فلسفه به آلمان رفت و در سال ۱۳۵۰ خورشیدی مدرک دکترا در رشته اصلی فلسفه و رشته‌های جنبی روانشناسی و دین‌شناسی تطبیقی را از دانشگاه بن دریافت کرد. عنوان رساله دکتری دوستدار « رابطه اخلاق و ارادهٔ سلطه‌گرا در آثار نیچه» بود. وی از سال ۱۳۵۱ خورشیدی تا ۱۳۵۸ خورشیدی به عنوان استاد به تدریس در گروه فلسفه دانشگاه تهران پرداخت و در پی بسته شدن دانشگاه ها؛ موسوم به انقلاب فرهنگی ایران از دانشگاه اخراج شد و دیگر بار به آلمان مهاجرت کرد.

شهرت دوستدار به خاطر نظریات انتقادی معروفش درباره دین و فرهنگ دینی در جامعه ایران است. وی بر این باور است که فرهنگ ایرانی، فرهنگی «دین‌خو» است و از این روی قدرت اندیشیدن ندارد. دیدگاهی که با نقد دیگران روبرو شده‌است. این نویسنده در مشهورترین اثر خود با عنوان « امتناع تفکر در فرهنگ دینی» ، این پندار را که فرهنگ ایران اندیشنده و پرسنده است؛ به چالش و پرسش کشیده‌ است.

برگرفته از کتاب:

صادقانه ترین وقايع نگاری يا تاریخ نگاری رویدادهای اسلامی در همان دوره آغازین پدید آمده است. اینها پر ارزش ترین مواد و مدارک خام برای شناختن اسلام و چگونگی گسترش آن هستند. سببش طبیعتا این است که وقایع نگاران هرچه به سود یا زیان اسلام روی می داده ثبت می کرده اند. اولی را به سبب این که حقانیت اسلامی داشته و دومی را به این دلیل که این حقانیت را پایمال می کرده است. از همین رو کشتن دشمنان و مخالفان به دست مسلمانان را، چون حادثه ای سودمند و پسندیده بوده و اسلام را تقویت میکرده، وقایع نویسان مشروحا می نگاشتند. اشکال اخص دین اسلام با هنر و موسیقی در بی تمدنی محضش نیز هست. از دینی که هنر نداشته و ندیده چگونه می توان انتظار حس استتیک داشت. اين که اسلام نمی توانسته بویی از هنر برده باشد و به جوانه های آفرینندگی بر سر راه و در قلمروی خود با بدویت سلطه طلب و تنگدستی جبلی اش آسیب نرساند، از طبیعت بی فرهنگش بر میخیزد.

برای خرید کتاب اینجا کلیک کنید