انقلاب 57 در تاریخ ایران، نه تنها نقطه عطفی نبود، بلکه انحرافی آشکار از اصول دموکراسی بود که در آن زمان باوجود اینکه تنها 60 درصد از جمعیت ایران واجد شرایط رأی دادن بودند، رژیم جمهوری اسلامی ادعا کرد که 99.8 درصد از مردم ایران موافق با تأسیس جمهوری اسلامی می باشند. پرواضح است که این آمار و ارقام پذیرفتنی نبود و انقلاب 57 نه تنها گامی به سوی دموکراتیک تر شدن برنداشته است، بلکه از آن بسیار فاصله گرفته است و خود گواهی آشکاری بر این انتخاب غیرواقعیست.
جمهوری اسلامی، از ابتدای حکومت خمینی و سپس خامنه‌ای، نمایانگر قدرت و فساد گسترده ای است که سیاست خارجی آن، ترویج تروریسم اسلامی می باشد. البته این واقعیت تلخ با دیدگاه خمینی در تضاد است، که این رژیم از جمله فاسدترین و مطرودترین حکومت های الهی تشنه به خون شناخته شده است.
میراث رژیم جمهوری اسلامی طی این 45 سال روایتی از سرخوردگی و خیانت است. در سال 57، یک حکومت تئوکراتیک جایگزین حکومتی دموکراتیک موجود شد و قدرت به دست روحانیون غیر منتخب افتاد. دوران حکومت خمینی و خامنه ای منعکس کننده خواست های مردم ایران نبوده و نیست، بلکه دوران حفظ و تحکیم قدرت و نظام جمهوری اسلامی بوده است.رهبر این نظام نه تنها با اعمال خود از مردم فاصله گرفته است، بلکه با ادعای عصمت الهی، خود را از پاسخگو بودن در برابر مردم معاف کرده است.
هزینه سیاست های جمهوری اسلامی بر جامعه
هزینه های اجتماعی سیاست های رژیم جمهوری اسلامی در این 45 سال بسیار سرسام آور بوده است. ایران با وجود میراث فرهنگی غنی و منابع طبیعی قابل توجه خود، همچنان در دام مشکلات اقتصادی و انزوای سیاسی قرار دارد. پایبندی سرسختانه این رژیم به ایدئولوژی تندرو، چالش های موجود را تشدید کرده و کشور را به طور گسترده ای در انزوای بین المللی قرار داده است. علاوه بر این، جانشینی احتمالی خامنه‌ای توسط پسرش، نشان‌دهنده تداوم حکومت سلسله ای است که انقلاب اسلامی به زعم خود در سال 57 به دنبال سرنگونی آن بود.
با گذشت 45 سال از آن انتخابات سرنوشت ساز، مسیر پیش رو برای ایران نامشخص است. این کشور در سردوراهی برای آشتی گذشته پر فراز و نشیب خود با آرزوی آینده ای روشن تر و دموکراتیک تر قرار گرفته است.
میراث رژیم جمهوری اسلامی که بدلیل فساد، سرکوب و انزوای بین المللی خدشه دار شده است، نشان آشکاری است از خطرات قدرت کنترل نشده و اهمیت حکومت دموکراتیک واقعی. برای اینکه ایران مسیر جدیدی را بپیماید، باید اصول پاسخگویی، شفافیت و حاکمیت قانون را بپذیرد.
با این حال، این 45 سال نه تنها گواهی بر شکست های این رژیم است، بلکه بازتاب اراده تسلیم ناپذیر مردم ایران بوده است. مبارزه مستمر آنها برای آزادی، عدالت و عزت در برابر مشکلات، روایت امید به آینده و چراغی است برای ملتی که در آستانه تغییر می باشد.
با وجود سرکوب شدید از سوی این رژیم، روحیه مقاومت مردم ایران از بین نرفته است. اعتراضات مکرر مردم علیه این رژیم مستبد و خودکامه، گامی به سوی جامعه‌ای فراگیرتر، دموکراتیک‌تر و عادلانه‌تر است. این جنبش‌ها و اعتراضات، اگرچه به طرز وحشیانه‌ای تاکنون سرکوب شده‌اند، اما برای مردم ایران امیدی است برای تغییر و اشتیاقی برای آینده ای که صدایشان شنیده شود و حقوقشان در آن جامعه رعایت شود.
ایران برای بیرون آمدن از این فصل پر فراز و نشیب، باید مسیر جدیدی را به سوی آینده ای ترسیم کند که به آرمان های مردم در جهت عزت، آزادی و رفاه احترام می گذارد.
نویسنده: عرفان قانعی فرد- تحلیلگر ضد تروریسم و محقق مطالعات خاورمیانه با تمرکز ویژه بر ایران و درگیری های قومی در منطقه - جدیدترین کتاب این نویسنده با عنوان «
بلک شبات یا شنبه سیاه» توسط شرکت کتاب به چاپ رسیده است.
ترجمه : خبرگزاری ایرانشهر